Toen ik in de 3-jarige periode tussen 2010 en 2013 zelf ernstige chronische nek-, schouder- en rugpijn had, kon ik eigenlijk alleen maar op mijn rug liggen. Maarja slapen kan ik niet echt op mijn rug. Terwijl je lichaam die slaap juist zo hard nodig heeft om de spieren te kunnen herstellen.

Ja je leest het goed, ik heb zelf ook chronische pijn gehad. En niet zo’n beetje ook. Ik kon echt niks meer. 
Ik werkte toen der tijd bij een reisorganisatie en was net 1 maand bezig bij een nieuwe werkgever. Ik had het ontzettend naar mijn zin en ging elke dag met veel plezier naar mijn werk.

Ineens uit het niets begon ik ‘last’ te krijgen van mijn rechterschouder. Het ging van last hebben tot ernstige pijn en niet meer kunnen muizen met rechts. Dan maar met links dacht ik. Toen kreeg ik dezelfde klachten links. Ik kreeg pijnstillers van de huisarts, maar toen die op waren, was ik gewoon weer terug bij af. Het werd zo erg dat ik elke dag bijna huilend van de pijn in de tram naar huis zat na werk. Het was echt ondragelijk pijnlijk, maar ik had in mijn leven nog nooit opgegeven met iets, en dus wilde ik ook met mijn nieuwe baan niet opgeven. 

Mijn fysio gaf mij spierversterkende oefeningen maar dat maakte alles alleen maar erger.
Na een half jaar pijn, heb ik voor het eerst in mijn leven de handdoek in de ring gegooid. Ik stopte namelijk met mijn werk, het ging niet meer van de pijn. Ik werd voor 83% afgekeurd (want chronische nek, rug- en schouderpijn ÉN slechtziend) en kreeg een WIA-uitkering. 

Zat ik dan op mijn 27e, thuis, afgekeurd en met een uitkering. Net een nieuwe huurwoning, maar geen baan meer. En toen mijn arts en fysio mij na een lange tijd van onderzoeken en vele verschillende behandelmethodes, vertelde dat ik er maar mee moest leren leven dat het misschien wel nooit meer beter zou worden dan hoe het nu was, zat ik ook zonder toekomst. Tenminste, zo zag ik dat op dat moment natuurlijk. Want ja, ik kon niet meer werken, ik zat de hele dag alleen maar thuis, ik wilde het liefst de hele dag alleen maar in bed liggen slapen want als ik sliep was het enige moment dat ik de pijn niet voelde. Ik draaide niet meer mee in de maatschappij, met vriendinnen op stap lekker dansen was alleen maar heel erg pijnlijk, ik kon niet meer sporten (wat mijn allergrootste hobby en uitlaatklep was/is), het huishouden ging amper, ik kon nieteens meer een glas drinken optillen zonder pijn!

De situatie was niet alleen fysiek heel zwaar vanwege de constante pijn, maar ook mentaal was het enorm zwaar. Dat is iets wat veel mensen zich vaak niet realiseren, dat chronische pijn ook mentaal heel zwaar voor je is.

Misschien denk je nu jeetje Karlien wat erg voor je allemaal (of misschien niet haha). Hoe dan ook, ik kan je vertellen dat ik echt ONTZETTEND dankbaar ben dat ik het heb mogen meemaken! ECHT HEEL DANKBAAR. Misschien denk je nu dat ik niet helemaal goed bij m’n hoofd ben, maar dat valt wel mee hoor. Alleen deze pijnperiode heeft mij zo ontzettend veel geleerd! Én het heeft mij gebracht waar ik nu ben, als chronisch pijnspecialist mét eigen pijnervaring! Ik weet dus PRECIES hoe het is! Én wat ik kan doen om het te verhelpen!

Ik heb mijzelf uiteindelijk, in tegenstelling tot wat mijn behandelaars en specialisten zeiden dat niet meer mogelijk was, voor 100% van mijn pijn afgeholpen. Want wat ik leerde tijdens mijn eigen pijnperiode en in de jaren daarna ook in mijn praktijk ervaren en geleerd heb, is dat wat al deze behandelaars en specialisten zeiden dat de oorzaak was van mijn pijn, helemaal niet de échte oorzaak was! Het was het GEVOLG, het waren symptomen, pijnsymptomen, maar niet de OORZAAK. En daardoor kreeg ik de verkeerde behandelingen voorgesteld! Namelijk behandelingen gericht op het GEVOLG, op de SYMPTOMEN! Dit wordt ook wel symptoombestrijding genoemd…
Ik zelf was dus mijn allereerste cliënt. Ik heb sinds 2013 nooit geen pijn meer gehad, zelfs niet eens geen hoofdpijntje meer!

Ik wens je ondanks de pijn een fijne dag vandaag! (en denk vandaag eens na over wat voor lessen jij evt kunt halen of misschien al gehaald hebt uit jouw eigen pijnperiode en laat het mij weten in een reactie onder deze blog)

PS: hieronder zie je overigens mijn persoonlijke AFTER foto. Het was een grote overwinning en mijlpaal voor me waar ik ontzettend blij mee was.